“Heb jij mijn oma eigenlijk gekend?”, vroeg een van de kleindochters van een overleden mevrouw die onlangs bij Buiten Afscheid verbleef. De familie had mevrouw net naar het crematorium gebracht en ze hadden tussendoor nog wat tijd te overbruggen voordat ze op een andere locatie een afscheidsborrel zouden houden met familie en vrienden. Tijd die zij in mijn bijzijn besteedden aan het delen van mooie herinneringen.
Ik vertelde deze kleindochter dat ik haar oma helaas niet persoonlijk had gekend, maar dat ik haar door de verhalen die zij me hadden verteld wel een beetje beter had leren kennen. Door de foto’s die in de woonkamer stonden, kregen deze mooie verhalen ook een gezicht. Ik zei haar dat haar oma mij wel heel bijzonder en lief leek. Op haar gezicht verscheen een glimlach van oor tot oor. Uit de verhalen kwam een betrokken, lieve, sportieve en gezellige vrouw, moeder en oma tevoorschijn. Een vrouw die samen met haar man veel gereisd had. De eerste contouren van dit beeld waren een paar weken ervoor ontstaan toen ik haar man en dochter leerde kennen. Zij hadden een afspraak gemaakt om te ervaren of Buiten Afscheid bij hen paste. En wat bleek … dit was een goede match.
Helaas was ik op het moment dat mevrouw overleed zelf op vakantie, maar met een uitvaartondernemer die Buiten Afscheid goed kent en een familie die down to earth en zelfredzaam overkwam, durfde ik het wel aan om deze opbaring plaats te laten vinden tijdens mijn afwezigheid. In de dagen tussen het overlijden en de dag van de uitvaart hielden we steeds even contact.
De ochtend van de uitvaart was ik weer thuis en dus liep ik nog even bij hen langs om te horen hoe het hen de afgelopen dagen was vergaan. Buiten was het nog donker, maar binnen in de woonkamer brandden de kaarsjes, was de tafel mooi gedekt en zat de familie nog gezellig samen te ontbijten. Iedereen zag eruit om door een ringetje te halen. Wat zou mevrouw hiervan genoten hebben. Het was zo’n mooi plaatje.
En wat blijft het toch bijzonder om te zien hoe goed het kinderen doet als zij betrokken worden bij een afscheid van een dierbare. Sommige volwassenen hopen dat kinderen minder verdriet hebben als je hen niet confronteert met dit verdriet, maar zo werkt het bij kinderen echter niet. Door kinderen uit te nodigen om over het overlijden te praten, geef je hen een kans om hun gevoelens te uiten. Daarmee bied je hen de mogelijkheid om te rouwen en te leren omgaan met het feit dat een dierbare er niet meer is. En dat is een vaardigheid waar ze de rest van hun leven iets aan hebben.
Maar de kroon op dit mooie gesprek was toch wel dat dezelfde kleindochter me vroeg “Weet jij hoe oma lachte?”. Dat wist ik natuurlijk niet. Ze vertelde me dat oma’s stem best hoog was als ze sprak, maar dat ze met een hele lage stem lachte. Dit moest natuurlijk even voorgedaan worden, waarna de hele familie die haar imitatie direct herkende in de lach schoot. Ondanks het verdriet en de pijn van het gemis was er ineens weer die luchtigheid die alleen kinderen kunnen brengen. En ja, wat had ik deze oma graag zelf gekend. Door de verhalen die haar dierbaren me vertelden, de foto’s die ik van haar heb gezien, maar zeker door de manier waarop deze familie het afscheid heeft vormgegeven op een manier die bij hen past, was ik wel erg nieuwsgierig geworden.
Commentaires