Lady in red

Onlangs werd ik gebeld door de zoon van een van onze oude buren. Wij woonden twaalf jaar

geleden dichtbij zijn ouders en hadden jarenlang nog de nieuwjaarsborrel met de andere

buurtjes. Maar Covid gooide roet in het eten en sindsdien zagen we elkaar niet zoveel meer.

Hij vertelde dat zijn moeder was overleden en dat ze haar graag bij Buiten Afscheid wilden

opbaren en een besloten ceremonie zouden willen houden. Dat raakte me. Juist voor hen had ik

meteen ruimte willen maken. Maar het afscheidshuis was op dat moment bezet. Gelukkig

konden ze in de tussenliggende dagen terecht bij het Huis van Afscheid.

Twee dagen later ging ik naar de buurman toe. We reden samen naar zijn vrouw om nog even bij

haar te zijn, voordat zij naar Buiten Afscheid zou komen. Onderweg vertelde hij over zijn jeugd,

over hoe zij elkaar hadden leren kennen, over kleine gebeurtenissen die later hun leven zouden

vormen. Ik kende deze verhalen nog niet en het was bijzonder om hun verhaal zo uit de eerste

hand te horen.

Bij haar aankomen was stil en bijzonder. Hij liep naar haar toe, raakte haar hand aan en sprak

zachtjes tegen haar, heel vanzelfsprekend en vol liefde. Ik vond het jammer dat ik hen nog geen

plek kon bieden, maar wist dat dat de dag erna goed zou komen.

En zo gebeurde het. Zij kreeg bij Buiten Afscheid een warm, rustig plekje — precies de ruimte

waar hun herinneringen en verdriet alle tijd kregen om er te zijn. Samen met Monique Visser van

Uitvaartonderneming Wilma van Opstal bedacht de familie hoe het afscheid eruit zou komen te

zien. De foto’s en de muziek werden uitgezocht. En in de tussentijd viel bij ons de rouwkaart met

een uitnodiging voor het afscheid op de mat. De buurman wilde graag dat wij er ook bij waren en

dat betekende dat Frank en ik voor het eerst zélf als gasten aanwezig zouden zijn bij een

ceremonie in ons eigen afscheidshuis. Dat voelde vreemd en vertrouwd tegelijk. Alsof ik dezelfde

ruimte zag door een andere lens: niet als begeleider, maar als iemand die meeleeft.

De ceremonie was persoonlijk en intiem. Veel dierbare foto’s, mooie woorden en muziek die bij

haar paste. Lady in Red klonk — een lied zorgvuldig uitgekozen, omdat zij vaak iets roods droeg.

Ook na haar overlijden droeg zij een mooi rood kolletje dat zo bij haar paste.

Na afloop zei de familie dat het afscheid was geworden zoals zij hadden gehoopt. Dat het voelde

alsof alles klopte. Dat raakte me diep. Want soms maak je geen groot gebaar — je maakt alleen

ruimte. En in die ruimte gebeurt alles wat belangrijk is.

Ik hoop dat de familie met de tijd een manier vindt om haar verlies te verweven in hun leven. Niet

door los te laten, maar door mee te dragen wat waardevol is.

Zoals een rode draad. Bijna onzichtbaar. Maar altijd aanwezig.

Warme groet,

Hella