Vind je dat lastig, steeds dat verdriet na een overlijden?

Het is een vraag die me vaak gesteld wordt. Niet alleen door mensen die ik begeleid, maar ook door bekenden. Zelfs 18 jaar geleden, toen ik voor het eerst hardop uitsprak dat ik iets wilde gaan doen in de uitvaartbranche, kreeg ik die reactie. Een collega zei toen: “Zou je het niet leuker vinden om weddingplanner te worden? Dat is toch wat vrolijker dan uitvaartondernemer!” En ja, het lijkt me ook leuk om bruiloften te organiseren. Ook daar komen mensen samen op een belangrijk moment in hun leven. Mijn organisatietalent zou ik daar prima in kwijt kunnen. Maar voor mij was het al duidelijk: Ik wil er zijn op het moment dat mensen worden geconfronteerd met verlies. Juist dan!

Verdriet dichtbij – maar niet van mij

Toch is het geen vreemde vraag: “Word je zelf niet altijd verdrietig van het verdriet van anderen?” Het antwoord is: ja en nee. Natuurlijk raakt het me. Zeker op de momenten waarop een familie voor het eerst binnenkomt bij Buiten Afscheid. De stilte, de spanning, het verdriet – het hangt dan voelbaar in de lucht. Mensen zijn nog in shock, soms weten ze nauwelijks wat ze moeten zeggen. En dan is het mijn rol om rust te brengen. Ruimte te geven. En structuur, als dat nodig is.

Dat verdriet komt dan wel bij mij binnen. Maar uiteindelijk is het hún verdriet en niet het mijne. Juist daarom lukt het meestal om dat verdriet bij hen te laten. Al moet ik eerlijk bekennen: de eerste twee dagen dat er een nieuwe familie bij Buiten Afscheid is, ben ik thuis niet de meest productieve versie van mezelf. Mijn hoofd is dan veel bij hen, bij wat hen is overkomen.

Wanneer het extra binnenkomt

Soms is er een situatie die dieper onder mijn huid kruipt dan anders. Zoals vorig jaar rond deze tijd. Een vrouw van mijn leeftijd was overleden. Naast haar man, liet zij twee jongens achter — ongeveer even oud als onze eigen jongens. De herkenning was groot. Misschien juist daardoor kwam dit verlies zo dichtbij. Er was die week iets bijzonders en tegelijk ontroerend aan de manier waarop het gezin probeerde vast te houden aan iets van “normaal”. Zo keken ze, op de vooravond van de uitvaart, samen naar een wedstrijd van het Nederlands elftal. Bij haar. Bij hun moeder en vrouw.

Toen ik hen op de dag van de uitvaart uitzwaaide, liep ik terug naar het afscheidshuis. Ik begon met opruimen, maar merkte dat dat hem niet ging worden. Ik was nog niet klaar om los te laten. Dus liep ik naar huis, zette een kop thee en liet de tranen gewoon maar even komen. Mijn gedachten waren bij hen. Bij deze jongens, die nu zonder hun moeder verder moesten.

Waarom ik dit werk doe

Is het moeilijk, steeds dat verdriet? Ja, soms wel dus. Maar uiteindelijk overheerst het voorrecht om juist op zulke kwetsbare momenten iets te mogen betekenen en te ervaren dat het echt troost biedt als mensen op een passende manier afscheid nemen van een overleden dierbare. Ik ben geen onderdeel van hun rouw. Maar ik mag wél een stukje meelopen en dat is voor mij genoeg.

Ben je benieuwd wat Buiten Afscheid voor jullie zou kunnen betekenen?

Voel je vrij om contact op te nemen voor een kennismaking, zonder verplichtingen. Je bent van harte welkom.

Hartelijke groet,

Hella