Op zoek naar een tekst voor een herdenkingsbijeenkomst voor iemand die vandaag precies 1 jaar geleden overleed, kwam ik deze tekst tegen. Als ouders van een overleden kind ga je nooit meer alleen, je komt hem/haar overal tegen in alles wat je doet en alles wat je laat. Of je zijn/haar lievelingseten nou wel of niet meer maakt, je herinneringen en daarmee de pijn van het gemis blijven. Het is de rommel die niet meer in de gang ligt, de lege plaats aan tafel.
En zo zijn er onnoemelijk veel gevallen waarin men de ander mist. Het sterven heeft geen einde. Zeker omdat het “sterven” in een latere fase ook plaatsvindt op plekken waar de ander nooit is geweest. In het gemeentehuis als een broer of zus trouwt, bij de geboorte van een (klein)kind, in de blikken van anderen die vinden dat het nu al lang genoeg heeft geduurd en dat je verder moet.
“Het leven is verworden tot ronddolen in een wereld waar alle oriëntatiepunten zijn weggevallen. Een heel leven is overhoop gehaald. De wereld is gaan bestaan uit plekken waar hij niet is, de tijd uit momenten zonder hem. Uit alle hoeken kan verdriet tevoorschijn springen. Overal loert pijn en radeloosheid. Geen woord houdt zijn betekenis. Elke betekenis moet opnieuw worden uitgevonden. En soms wordt ze gevonden in een blik die verstaat zonder woorden, in een mens die het vertrouwen kan uitstralen dat tranen worden gedroogd, niet voor altijd, maar altijd weer.”
Deze tekst komt uit het boek “Stil verdriet” van Manu Keirse. Een boek met hartverwarmende teksten die troost en hoop bieden als je wordt geconfronteerd met het verlies van een dierbare. Het boek bevat tevens een audio-cd en behandelt de verschillende facetten van verdriet, verlies en rouw afgewisseld met openhartige verhalen van mensen in rouw.
Rouwen is arbeid verrichten om opnieuw te leren houden van de wereld en het leven. Deze teksten kunnen hierbij een hulpmiddel zijn. Dit boek is dan ook bedoeld voor iedereen die het “stil verdriet” van een andere beter wil begrijpen en die hulp kan bieden om dit verlies te verwerken.