Twintig jaar geleden verloor ik mijn opa. Een groot verlies, vooral omdat oma hem een paar jaar eerder al was voorgegaan. Samen waren ze voor mij een enorme bron van liefde en warmte in mijn leven en de herinneringen aan hen draag ik nog altijd met me mee.
Na opa's overlijden besloten we als familie om jaarlijks samen te komen. Het begon eenvoudig: de ene keer een nichtendag waarop we een dagje weg gingen met de nichtjes en de tantes, de andere keer een barbecue voor de hele familie. Maar wat ooit klein begon, groeide uit tot een traditie die we sinds zijn overlijden in ere houden. Elk jaar organiseren we een barbecue voor de hele familie bij ons thuis, een dag waar ik altijd enorm naar uitkijk.
Dit jaar was geen uitzondering. Met 33 man sterk, inclusief vier achterkleinkinderen, genoten we van een heerlijke dag. De zon scheen en we begonnen met een gezellige borrel. De kinderen, vol energie, raceten talloze rondjes om het zwembad op onze oude traptrekkertjes, en doken er zo nu en dan in voor een verfrissende plons. Het was – net als ieder jaar – heerlijk om de familie van mijn moederskant zo samen te zien, lachend, pratend en genietend van elkaar.
Maar dit jaar was er iets extra bijzonders. Mijn opa was er namelijk ook bij, op zijn eigen manier. De grafrechten voor zijn urn waren verlopen en in de familie was besloten de urn op te halen. Ik vroeg mijn moeder om de urn mee te nemen naar de barbecue, zodat opa er 'toch een beetje bij kon zijn'. Het gaf me een warm gevoel te bedenken hoe hij zou hebben genoten van het feit dat we 20 jaar na zijn overlijden nog steeds op zo’n gezellige en relaxte manier bij elkaar zouden komen.
Een prachtig moment dat vastgelegd moest worden. Gelukkig hebben we in de familie een talentvolle fotograaf - Gerard Kievits - die dit bijzondere samenzijn met opa graag op de gevoelige plaat vastlegde. En zoals het een echte Kievits betaamt, werd opa’s urn zelfs versierd met het glaasje rosé van mijn nicht - een knipoog naar zijn liefde voor gezelligheid.
Het was mooi om opa op deze manier bij ons te hebben en zijn naam weer hardop te noemen. Aan het einde van de dag zei een van mijn ooms, zoals hij elk jaar doet: “Hella, wat mij betreft doen we het volgend jaar weer zo.” Ik lachte en antwoordde: “Natuurlijk! Deze dag houden we erin.”
En zo houden we niet alleen de familietraditie, maar ook opa’s herinnering levend. Welke traditie hebben jullie om overleden dierbaren te herdenken en de herinneringen leven te houden?
Comments