Veel mensen hebben weer uitgekeken naar deze komende feestdagen. Gezellig met elkaar om de tafel, even quality time met je dierbaren, een spelletje spelen met een drankje binnen handbereik en een kerstmenu om je vingers bij af te likken. Maar bij zovelen wordt er op dit soort bijzonder dagen ook iemand gemist, is er een stoel die leeg blijft. Misschien dit jaar voor het eerst en misschien ook al veel langer.
Mis-momentjes
Wellicht heb je dit verlies al een plekje kunnen geven, maar de kans bestaat ook dat dit verdriet nog rauw is. En dan zijn deze dagen extra confronterend. Want rouw volgt geen vooraf uitgestippeld pad. Als er iets is dat ik de afgelopen jaren heb geleerd, is dat de pijn van het gemis van een overledene je op onverwachte momenten kan overvallen. Het overvalt me als ik mijn in 2014 overleden vader terugzie in mijn puberzoon, als de vader van een dierbare vriendin ziek is en aangeeft dat het voor hem zo niet meer hoeft, als ik voorbij het huis van mijn moeder rij en denk de auto van mijn vader te zien staan (en ik mijn auto al bijna gekeerd heb om snel even aan te waaien nu hij er ook is, om dan tot de conclusie te komen dat mijn ogen me voor de gek hebben gehouden), als ik met mijn zus bij mijn moeder ontbijt voor haar 75e verjaardag en ik haar zie volschieten omdat ook zij op dit soort momenten aan hem denkt, als ik hier bij Buiten Afscheid door de tuin loop, de vogels hoor fluiten en me bedenk hoe trots hij op me zou zijn geweest. Maar zeker ook op de momenten waarop ik zo graag had gehad dat hij erbij was: bij het slagen van onze twee oudsten, bij de voetbalwedstrijden van de jongens en als we met de hele familie bij elkaar zijn voor de jaarlijkse barbecue. Zomaar een aantal van mijn ik-mis-mijn-paatje-momenten van het afgelopen jaar.
Doordat rouw verschillende fases kent en bij iedere fase weer andere emoties komen kijken, kan het gebeuren dat juist tijdens de feestdagen gevoelens de kop opsteken waarvan je dacht dat je ze al lang een plekje had gegeven. Die lege stoel voelt dan ineens extra leeg en het gemis van iemand in een gezelschap waar iemand altijd deel van uitmaakte wordt dan nog eens extra gevoed.
Dus hef het glas
Iemand op dit soort momenten van samenzijn herdenken, kan helpen om het gemis tastbaarder te maken. Een toost uitbrengen op degene die gemist wordt, zijn of haar naam noemen en mooie herinneringen ophalen, verzachten deze gevoelens van gemis. Waarschijnlijk ben jij ook niet de enige aan tafel die ze ervaart. Door zijn of haar naam te noemen (hierbij de angst negerend om een schaduw over de gezelligheid te werpen) verlicht je de zwaarte die wellicht voelbaar is.
Dus hef het glas met een lach en een traan, laat de leegte in je hart en dat van anderen zich weer vullen met mooie herinneringen.
コメント